Δύο φορές και τρεις καιρούς...
Σε έναν μακρινό πλανήτη ζούσε ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο. Ζούσε την κάθε μέρα με χαρά και αισιοδοξία.
Από μικρό σποράκι είχε μεγαλώσει πλέον .
Και τα αγκάθια του επίσης. Σημάδι ενός σοβαρού και ώριμου τριαντάφυλλου. Δεν τα χρησιμοποιούσε ποτέ αλλά τα πεφταστέρια πάντα τα θαύμαζαν . Δεν ήξερε τη λειτουργία τους . Τα θεωρούσε κι αυτά φύλλα του . Δεν υπήρχε διαχωρισμός για το τριαντάφυλλο. Ήταν απλά φύλλα του διαφορετικά. Καφέ και σουβλερά .
Που να φανταστεί το τριαντάφυλλο μας γιατί να χρειάζονται τα αγκάθια του ;
Τα πεφταστέρια επέμεναν ότι δεν ήταν φύλλωμα αλλά κάτι άλλο. Κάτι που του έδινε δύναμη .
" Και τι να την κάνω την δύναμη ; έχω όση δύναμη χρειάζομαι για να παράγω το οξυγόνο. Νομίζω είμαι γερό. Εξάλλου το πιο δυνατό μου σημείο και το πιο όμορφο θεωρώ ότι είναι τα πέταλα μου . "
Τα πεφταστέρια ψιθύριζαν μεταξύ τους και δεν του χαλούσαν χατήρι . Δεν ήθελαν να διαφωνήσουν μαζί του. Ήταν τόσο ευγενικό και καλό . Παρόλο που ήξεραν την αλήθεια. Ότι τα αγκάθια δηλαδή, το προστάτευαν .
Τα πεφταστέρια έρχονταν κοντά του και συζητούσαν κρατώντας του συντροφιά μέχρι να χαράξουν πορεία προς την γη.
Κάθε μέρα και ένα διαφορετικό πεφταστέρι περίμενε πως και πως, η ζωή του να αλλάξει με το να εκπληρώσει ή να ακούσει την ευχή ενός ανθρώπου. Και να πάει προς την γη .
Όσο οι άνθρωποι έκαναν όνειρα και έβλεπαν τον ουρανό να φωτίζεται με μια μικρή σπίθα φωτός το βράδυ τόσο τα πεφταστέρια είχαν δουλειά να κάνουν...
Το τριαντάφυλλο πάντα ήθελε να μάθει πιο πολλά για τους ανθρώπους . Βέβαια, ότι ήξερε ήταν από τους θρύλους των αστεριών.
Είχε μια εικόνα πως έμοιαζε ο άνθρωπος και το πως ζει από τις ευχές που διηγούνταν τα πεφταστέρια που επέστρεφαν αναστατωμένα.
Δεν μπορούσαν όλα τα πεφταστέρια να εκπληρώσουν τον σκοπό τους και έπρεπε να περιμένουν . Όταν μια ευχή ή ένα όνειρο ενός ανθρώπου ήταν συνοδευόμενο από έπαρση , κακία ή εγωισμό τα πεφταστέρια επέστρεφαν λυπημένα.
" Να χαλάσει το αμάξι του γείτονα....να κερδίσω το τζόκερ να πάω ταξίδια....να γίνω διάσημη και να μη με νοιάζει τίποτα....να είμαι καλύτερος από τους άλλους " είναι δυνατόν ; Μα τι μου ζητάνε τριαντάφυλλο μου λες ; τι περιμένουν από μένα ;
Είπε ένα πεφταστέρι που δεν μπορούσε να συγκρατήσει το θυμό του . Είχε εκνευριστεί .
Από λαμπερό χρυσό χρώμα είχε μετατραπεί σε ένα κίτρινο... καναρίνι! Χάλια χρώμα !
Πάντα το τριαντάφυλλο άκουγε και προσπαθούσε να παρηγορήσει το κάθε πεφταστέρι που επέστρεφε...
Μερικές φορές τύχαινε να υπάρχουν δυσκολίες και οι άνθρωποι να χάνουν την ελπίδα τους. Πάντα όμως τα πεφταστέρια βοηθούσαν την κατάσταση.
Γιατί πάντα η δύναμη της ελπίδας ήταν δυνατή .
Πώς ήταν όμως η ζωή του τριανταφύλλου μας ;
Ο πλανήτης του τριαντάφυλλου μας ήταν έρημος . Έκανε όμως μια σημαντική δουλειά . Έστω και το ελάχιστο οξυγόνο ήταν δικιά του υπόθεση . Έτσι κυλούσαν οι μέρες του....με την ίδια όμορφη καθημερινότητα. Και μόλις υπήρχε αρκετό οξυγόνο το τριαντάφυλλο μας ξεκουραζόταν χαρούμενο.
Μέχρι που μια μέρα όλα άλλαξαν...
Τα πεφταστέρια δεν ήρθαν το απόγευμα όπως συνήθιζαν . Οι πλανήτες σταμάτησαν να περιφέρονται και υπήρχε μια σιγή .
Αχ εκείνη η ημέρα...
Τα πεφταστέρια δεν ήρθαν το απόγευμα όπως συνήθιζαν . Οι πλανήτες σταμάτησαν να περιστρέφονται και υπήρχε μια σιγή ασυνήθιστη.
Μα γιατί θα αναρωτηθεί κανείς...έχει θόρυβο στο διάστημα ;
Όλο και κάποιο πεφταστέρι να μουρμουράει ή να χαχανίζει θα ακουγόταν...
Οι αχτίδες του ήλιου να τσιρτσιρίζουν όπως το τηγάνι με το λάδι...
Όλο και κάποιος δορυφόρος θα περνούσε ...
Και τώρα τίποτα. Ησυχία . Πολύ ησυχία . Μέχρι που το τριαντάφυλλο άρχισε να ανησυχεί .
Προσπαθούσε να σκεφτεί τι μπορεί να συνέβη. Προσπάθησε να τεντώσει τον κορμό του όσο πιο πολύ μπορούσε μήπως και εντόπιζε τίποτα πιο μακριά . Κάποιο συμβάν. Μάταια όμως . Το χώμα τον κρατούσε υπερβολικά σταθερό.
Πρώτη φορά αισθανόταν άβολα με την ακινησία του....
Μπροστά του ξαφνικά εμφανίστηκε ένα μικρό πεφταστέρι.
Δεν είχε ξαναδεί τόσο μικρό πεφταστέρι. Ήταν περίπου ίσα με ένα φύλλο του.
" Ε.. γεια σου ! Είσαι καλά ; μου φαίνεσαι κουρασμένο . Τι συμβαίνει ; Μήπως γνωρίζεις τι συμβαίνει ; αισθανομαι ότι κάτι δεν πάει καλά... " είπε το τριαντάφυλλο."
" Αχ τι να σου πρωτοπώ όμορφο μου τριαντάφυλλο...δυστυχώς οι άνθρωποι έχουν χάσει την ελπίδα τους. Εγώ σκέψου αντιπροσωπεύω τις ελπίδες όλης της γης! "
" Μα...μα...τι έπαθαν οι άνθρωποι ; δεν έχει ξαναγίνει αυτό !"
" Δυστυχώς μια συμφορά τους βρήκε ... μαζικά. Και είναι δύσκολη η κατάσταση. Όσο δεν κάνουν όμως ευχές και δεν έχουν ελπίδα τα πεφταστέρια γεννιούνται μικρά σαν εμένα και δυσκολεύονται να βοηθήσουν. "
Το τριαντάφυλλο στεναχωρέθηκε . Άρχισε να κλαίει. Οι αγαπημένοι του άνθρωποι δεν είναι καλά. Μόλις ηρέμησε λίγο σκέφθηκε....
" εγώ τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω ; "
" Εσύ ; Εσύ ... χμμμ....θα μπορούσες....αλλά όχι...δεν είναι σωστό να το ζητήσω αυτό....δεν ξέρω...."
" Πες μου τι μπορώ να κάνω ; Μπορώ στα αλήθεια;; Τι μπορώ να κάνω ; "
" Μπορείς να αφήσεις κάποια πέταλα σου να πέσουν στη γη ; Επειδή είναι μαγικά θα μπορέσεις να βοηθήσεις . Όμως αυτά είναι η δύναμη σου. Δεν ξέρω πως θα το καταφέρεις αυτό...και αν θες... "
Το τριαντάφυλλο κοίταξε τον πλούσιο κόκκινο μανδύα του. Κοίταξε τα αγκάθια του. Κοίταξε τον ουρανό. Κοίταξε τη γη.
Έκλεισε τα μάτια του για λίγο πήρε μια βαθιά ανάσα και σκέφθηκε ...
"Αυτό ήταν τελικά το δικό μου πεπρωμένο. Να βοηθήσω τους ανθρώπους !
Τα πέταλα τελικά όντως ήταν η δύναμή μου τόσο καιρό ...όμως τα αγκάθια μου είναι κάτι άλλο....κάτι διαφορετικό...ίσως..."
Ξαφνικά όμορφα κατακόκκινα πέταλα το ένα μετά το άλλο έπεφταν προς την γη. Σχεδόν χόρευαν.
Σε λίγη ώρα δεν υπήρχε κανένα πέταλο πάνω στο τριαντάφυλλο.
Το πεφταστέρι δεν μπορούσε να κρατήσει την συγκίνηση του.
" Μα όμορφο μου εσύ έχασες όλα σου τα πέταλα ; Γιατί ; Δεν τους ξέρεις καν .
Πώς το αποφάσισες ; "
" Γιατί χρειάζονται την ελπίδα. Γιατί τα πέταλα μου θα ξαναβγούν . Θα αργήσουν . Θα κουραστώ . Θα πάρει καιρό . Όμως οι άνθρωποι με χρειάζονται. Και είναι καιρός να τους γνωρίσω κι ας είμαι μακριά μου . "
Τα μαγικά πέταλα δούλεψαν ...οι άνθρωποι ξεκίνησαν να βλέπουν ξανά τον ουρανό. Να ψάχνουν για πεφταστέρια. Να χαμογελάνε παρά τις δυσκολίες. Με θάρρος να πιστεύουν ότι καλύτερες ημέρες θα έρθουν...
Και αμέσως πολλά πεφταστέρια έτρεξαν να πάνε προς τη γη .
Το μικρό πεφταστέρι αγκάλιασε τον κορμό προσεχτικά να μην τσιμπηθεί από τα αγκάθια του και του είπε " θα είσαι εντάξει ; "
" Θα είμαι καλά...έχω τα αγκάθια μου. "
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου