Μια φωνή αθόρυβη...

            Μέσα από την συγγραφή γεννιέσαι απο την αρχή. Ανανεώνεσαι. Φωνάζεις. Γελάς. Ξεσπάς. Είναι η δεύτερη φωνή σου. Μια φωνή που δεν ακούγεται, αλλά την διαβάζεις. Κάνεις τον ήχο λέξεις και μιλάς χωρίς λαλιά. Και όταν αρχίζεις μια ιστορία, ένα διήγημα, ένα άρθρο, νιώθεις ότι καταγράφεις μια πτυχή του εαυτού σου. Θέλοντας και μη, πάντα όταν γράφεις βγάζεις και ένα μικρό κομμάτι του εαυτού σου, και το δανείζεις στον αναγνώστη σου.

            Τι καλά, που μάθαμε το α και το ι μας κάνει αι, το ε και ι μας κάνει ει, και μπορώ να τα παντρεύω, να τα στεφανώνω σε μια πρόταση και αυτά να δίνουν νόημα και έκφραση. Στο δημοτικό πάσχιζες να μάθεις τα γράμματα, τις λέξεις, τους φθόγγους, πάσχιζες να μάθεις όμορφα γράμματα (μερικοί τα κατάφεραν, μερικοί έχουν ακόμα λίγο βιαστικά, λίγο γράμματα ''ιατρού'' as me...) με ωραίες καμπύλες και σωστή ορθογραφία. Και τα έμαθες όλα. Και τώρα γίνονται καρποί της ψυχής και της καρδιάς σου.

            Και πόσο με ξεκουράζει να γράφω...πόσο με χαλαρώνει και πόσο μου αρέσει...είναι να σαν να παίζω βιολί....μαθαίνω κι εγώ νότες..διαβάζοντας βιβλία...και η μελωδία που βγαίνει είναι ανάλογα την διάθεση...άλλοτε χαρωπή...άλλοτε χιουμοριστική...άλλοτε σαν να γρατσουνάω το βιολί περισσότερο από ότι πρέπει....λυπητερή.
             
              Θα υπάρξουν και φορές που θα στριφογυρνάς στο κρεβάτι σου και θα σκέφτεσαι το επόμενο άρθρο σου. Είναι νόμος. Ότι σε καίει, δεν σε αφήνει να κοιμηθείς. Και ίσως κάποιες φορές κολλήσεις, στερέψεις όπως το πηγάδι από νερό. Και φοβηθείς ότι η έμπνευση σου σε έχει αφήσει γιατί δεν βγάζεις άρθρα για κάποια καιρό...όμως πάντα γυρνάει και σε βρίσκει, και ξαναενώνεστε σε ένα σώμα.

              Το πιο φανταστικό είναι όμως, ότι μπορείς να μεταφέρεις ιδέες, να τις δώσεις ζωή, να εμπνευστείς, και να αφήσεις και τους άλλους να δουν ένα κομμάτι από τις σκέψεις σου, να επικοινωνείτε καλύτερα και να τους δημιουργείς όμορφα συναισθήματα. Μετά συζητάτε..μετά μιλάτε...μετά μπορεί και το βράδυ να το σκεφθούν..μια ιδέα που είπες...ένα στιχάκι που έγραψες...το πιο βασικό όμως είναι οτι αφήνεις λίγο την σκέψη σουνα πλαγιάσει σε ένα κομμάτι χαρτί....σε μια οθόνη σκληρή.

              Είμαι στην περίοδο ποιημάτων αυτόν τον καιρό. Αναλύω τις μικρές λέξεις και προτάσεις, τις ξεκοκαλίζω και μετά τις ξαναφτιάχνω. Με έχουν γοητεύσει τα ποιήματα. Μικρές, μικρές προτάσεις με τόσα πολλά νοήματα και συμβολισμούς. Σαν ένα παζλ, ενώνεις κάθε κομμάτι και εμφανίζεται μια όμορφη εικόνα που δεν είχες φανταστεί.

                Πώς να γράψεις όμως χωρίς έμπνευση; πρέπει να έχεις τις ''κεράιες'' σου πάντα στο on. Η έμπνευση μπορεί να σε σκουντήξει στον ώμο ελαφρά, αν γυρίσεις και δεν την ακούσεις πάει...έφυγε..σε άφησε...πάει αλλού. Γιαυτό ένα μικρό μπλοκάκι πάντα παραμονεύει στην τσάντα να σημειώσω το συναίσθημα...την ιδέα της στιγμής. Και ξέρεις πότε ο ώμος σου έχει τα πιο πολλά σκουντήγματα; όταν είσαι ερωτευμένη...λυπημένη...ενθουσιώδης....χαρούμενη. Στα δυνατά συναισθήματα! με ενα χλιαρό συναίσθημα δύσκολα γράφεις...πρέπει η ψυχή να ναι συγκινημένη για να την ακούσεις. Και η έμπνευση δεν μπαίνει σε καλούπια. Δεν την διατάζεις, μόνο αυτή. Γιαυτό και είναι δύσκολη η δουλειά του δημοσιογράφου και του συγγραφέα. Πρέπει να κάνει ειρήνη με την έμπνευση και να συνεργαστεί...αλλιώς...καρποφορία 0.


                 θα κλείσω με ένα ποίημα που διάβασα πρόσφατα και με άγγιξε....

[Υπάρχω για να ληστεύω την ανυπαρξία] Γιάννης Πατίλης (γεν. 1947)

Υπάρχω για να ληστεύω την ανυπαρξία. Από κει κουβαλάω με κόπο Υπέροχα ποιήματα. Είναι διάφανα, φωτεινά κι ανέκφραστα. Αλλά στο δρόμο μου πέφτουνε, σπάνε. Τα μπαλώνω, τα κολλάω με λέξεις. Με λέξεις που οι άνθρωποι λένε. Μ' αυτά που ξέρω, που βλέπω κι ακούω. Και τα χαλάω μ' αυτό που υπάρχει.