Το γαλάζιο τριαντάφυλλο

         

                 Αγαπημένοι μου αναγνώστες... ξέρω ότι έχω πολύ καιρό να γράψω...επέστρεψα όμως με ενα νέο δικό μου παραμύθι ...που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας!...βάλτε λίγο χαλαρή μουσική...ότι σας αρέσει ...καθίστε αναπαυτικά ...και ετοιμαστείτε να ταξιδέψετε σε ένα δάσος....

            Δυο φορές και έναν καιρό...ζούσε σε ένα δάσος ένα όμορφο τριαντάφυλλο. Ήταν κόκκινο με πλούσια πέταλα και μικρά αγκαθάκια. Γύρω του ζούσε άπλετη η πλάση. Ότι λογής λουλούδια μπορείς να φανταστείς και ζωάκια του δάσους. Το τριαντάφυλλο ήταν το μόνο που ζούσε σε εκείνη τη πλευρά του δάσους, γύρω του υπήρχαν μόνο μαργαρίτες και κάποια αγριολούλουδα. Ένοιωθε πολύ μοναξιά καθώς αισθανόταν ότι κανένας δεν το καταλάβαινε. Κάθε πρωί όταν ξυπνούσε...τέντωνε τα πέταλα του και το πρώτο πράγμα που έκανε...ήταν ότι κοιτούσε γύρω μήπως γεννήθηκε και κάποιο άλλο τριαντάφυλλο. Μάταια όμως, κάθε μέρα απογοητευόταν.Δεν υπήρχε κανένας δίπλα να του μοιάζει. Όλοι επαινούσαν την ομορφιά του και την καλοσύνη του..αλλά ήταν πάντα θλιμμένο. Ήθελε να βρει το έτερο του ήμισυ και να φτιάξει λουλουδοοικογένεια. Πολλές φορές μοιράζονταν τις ακτίνες του ηλίου μαζί με ένα πολύ δυνατό αγριολούλουδο , που όμως δεν υπήρχε συνεννόηση. Το αγριολούλουδο ήταν άσπρο με μικρές πιτσιλιές κίτρινες. Με εναν δυνατό βλαστό και ρίζες. Συχνά έκανε στην άκρη για να έχει ήλιο το τριαντάφυλλο να φωτοσυνθέσει. Το εκτιμούσε πολύ το τριαντάφυλλο αλλά δεν ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνε.

            Μια μέρα ..μεσημεράκι...όλα τα λουλούδια ξεκουράζονταν και απολάμβαναν την ηλιόλουστη μέρα και το δροσερό αεράκι. Το τριαντάφυλλο είχε κλείσει τα μάτια του και ονειρευόταν την μέρα που θα έβρισκε την αληθινή αγάπη. Σκεφτόταν τα όμορφα πέταλα της τριανταφυλλιάς του ονείρου του. Δεν ήταν προετοιμασμένο για αυτό που θα ακολουθούσε. Ξαφνικά....ζώα άρχισαν να τρέχουν και να κρύβονται...τα λουλούδια προσπάθησαν να καμουφλαριστούν πίσω από κάτι φύλλα και το τριαντάφυλλο άνοιξε ενοχλημένο τα μάτια του από τον θόρυβο. Ακούγονταν σαν τραγούδι...σαν έναν ήχο που δεν έμοιαζε ούτε της καρδερίνας την φωνή..ούτε με της βροχής. Διαφορετικός ήχος και όμορφος. Το τριαντάφυλλο ήταν τόσο περίεργο που δεν προσπάθησε να κρυφτεί...ίσα ίσα...τέντωσε το σώμα του και έμοιαζε ακόμα πιο ψηλό. Τέντωσε και τα αγκάθια του βέβαια...γιατί ποτέ δεν ξέρεις.

              Ο μυστηριώδης ήχος ολοένα και έρχονταν πιο κοντά. Και τελικά έγινε η αποκάλυψη. Ένα περίεργο ον που το τριαντάφυλλο δεν είχε δει ποτέ στη ζωή τού. Τραγουδούσε και κοίταζε γύρω. Ήταν ψηλό αυτό το ον και χωρίς πέταλα...χωρίς γούνα...τι ήταν φυτό ...όχι δεν θα μπορούσε να περπατεί....ζώο...ήταν πολύ διαφορετικό απο ζώο. Ούτε λύκος..ούτε αρκούδα. Ούτε σκαθάρι. Τα ήξερε καλά τα ζώα. Μήπως.....όχι δεν μπορεί....υπήρχε ενας θρύλος που του έλεγε η γιαγιά του...για κάποια όμορφα όντα που λέγονταν ''άνθρωποι'' , κάπως έτσι. Ήταν έξυπνα έλεγε η γιαγιά μου αλλα άπληστα όντα. Τα ήθελαν όλα δικά τους. Τα τριαντάφυλλα ειδικά δεν τα άφηναν ποτέ στην ησυχία τους. Και τα έβαζαν σε περίοπτη θέση εκει που ζούσαν, τα θαύμαζαν αλλα τα θεωρούσαν ιδιοκτησία τους. Δεν τα μιλούσαν, ούτε τα σέβονταν.

             Το τριαντάφυλλο πλέον ήταν σίγουρο ότι ήταν άνθρωπος. Είχε καθίσει χάμω σε ένα κορμό και κάτι είχε στα χέρια του..κάτι σαν μικρό ξυλάκι που έκανε σχέδια σε ενα άσπρο κομμάτι. Είχε θαμπωθεί απο αυτό το όν. Ήταν ψηλό, με μακριά μαλλιά χρώματος του ήλιου, και το σώμα του καλυπτόταν απο ενα γαλάζιο φόρεμα. Τα μάτια του καστανά σαν της βελανιδιάς. Τόσο όμορφο όν θα πρέπει να είναι θηλυκό. Δεν διέφερε πολύ σκέφθηκε το τριαντάφυλλο απο αυτό το ίδιο. Ήταν όμορφο..φαινόταν καλοσυνάτο...ήταν γαλάζιο...και για αγκάθια είχε κάποια άκρα που ξεκινούσαν απο τους ώμους του. Πλέον το τριαντάφυλλο κατάλαβε πως δεν ήταν μάταιο να βρεί κάτι ακριβώς σαν αυτό...δεν ήταν αυτό το νόημα τελικά. Όταν την είδε τότε κατάλαβε...ότι αυτή ήταν η μοίρα του και η ζωή που του έλειπε.

            Το τριαντάφυλλο ερωτεύθηκε αμέσως το ξανθό κορίτσι και δεν ήξερε τι να κάνει για τον έρωτα του. Προβληματιζόταν βέβαια και για τα λόγια της γιαγιάς του...αλλα δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή του χωρίς να τη ξαναδεί. Το κορίτσι συνέχιζε να κοιτάει γύρω της και να ασχολείται με αυτό το κλαράκι που κάτι σαν να έγραφε. Το κορίτσι έφυγε και το τριαντάφυλλο ήλπιζε να την ξαναδεί όσο πιο σύντομα γινόταν. Και έτσι και έγινε. Το κορίτσι κάθε μέρα πήγαινε στο δάσος , καθόταν στον κορμό και ζωγράφιζε...το τριαντάφυλλο κάθε μέρα αισθανόταν όλο και πιο ερωτευμένο με το ''γαλάζιο τριαντάφυλλο'' όπως την αποκαλούσε. Για περίπου ένα ολόκληρο καλοκαίρι το κορίτσι πήγαινε κάθε μέρα στο δάσος...το τριαντάφυλλο έψαχνε έναν τρόπο να την πλησιάσει χωρίς να το καταλάβει και να ακούσει τη μελωδία που άκουγε απο αυτήν. Η φωνή της το είχε μαγέψει. 

           Μια μέρα όμως ο καιρός ήταν πολύ άσχημος και φυσούσε πολύ..έβρεχε και αστραπές έπεφταν στο δάσος. Το τριαντάφυλλο προσπαθούσε να μείνει ήρεμο για να δει το γαλάζιο του έτερο ήμισυ που όσο περνούσε η ώρα δεν εμφανιζόταν. Το τριαντάφυλλο άρχισε να ανησυχεί για αυτήν και να κλαίει. Που να είναι ; λες να μην ξανάρθει; πότε θα την δώ ξανά; . Μές την ανησυχία του το τριαντάφυλλο δεν προσπάθησε να καλυφθεί απο τον αέρα που λυσσομανούσε. Και αυτό ηταν μοιραίο. Μια δυνατή αστραπή πέφτει πάνω σε ένα δέντρο και το χωρίζει στη μέση....το δέντρο πέφτει πάνω στο τριαντάφυλλο. Το αποκόβει απο το κοτσάνι του και μένει μόνο με λίγο κοτσάνι ...λίγα φύλλα και ελάχιστα αγκάθια. Το τριαντάφυλλο πόνεσε και άρχισε να κλαίει. Πώς θα έβλεπε τώρα το κορίτσι; πως θα την συναντούσε; ήδη είχε χάσει μερικά κατακόκκινα πέταλα του. Όλα τα λουλούδια προσπάθησαν να το βοηθούσαν μα...αδίκως. Δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι. Το τριαντάφυλλο είχε χάσει κάθε ελπίδα. Ήταν απαρηγόρητο. Γυρίζει να μαζέψει τα πεταμένα πέταλα του και βλέπει ότι έχει βρίσκεται στον κορμό που καθόταν το γαλάζιο τριαντάφυλλο του. Σκούπισε τα δάκρυα του και ευχαρίστησε το θεό που τον βοήθησε να βρεθεί μια τελευταία φορά πιο κοντά στην αγαπημένη του. Έπρεπε όμως να εμφανιστεί η κοπέλα πριν αφήσει την τελευταία του πνοή...χωρίς το κοτσάνι του ήταν καταδικασμένο. 

               Οι μέρες περνούσαν και το τριαντάφυλλο αισθανόταν ολοένα και πιο αδύναμο. Μόνο όταν έβρεχε λίγο βοηθιόταν. Η κοπέλα δεν ερχόταν και δεν είχε πολύ καιρό ακόμα...το αγριολουλούδο το παρηγορούσε και του έλεγε κουράγιο...

           Μια μέρα όμως οι ελπίδες δεν πήγαν χαμένες...η φωνή της ήταν ακόμα πιο όμορφη και μεταξένια...πλησιάζει φώναξε το τριαντάφυλλο. Έρχεται η αγάπη μου! και δάκρυα άρχισαν να κυλάν απο τα πέταλα του.

           Το κορίτσι πλησίασε...έκατσε στο κορμό και σιγοτραγουδώντας ζωγράφιζε και πάλι την ομορφιά γύρω της. Το τριαντάφυλλο βρισκόταν ακριβώς δίπλα στον ώμο της και προσπαθούσε με τις ελάχιστες δυνάμεις του να βρεθεί στην αγκαλιά της. Ο άνεμος το λυπήθηκε ...και φύσηξε τόσο δυνατά που το τριαντάφυλλο βρέθηκε με ενα αεράκι στην αγκαλιά της κοπέλας. Τα μαλλιά της κοπέλας έκρυψαν το πρόσωπο της απο τον αέρα και μόλις τα έσπρωξε είδε το κομμένο τριαντάφυλλο πάνω στα χέρια της. Το τριαντάφυλλο τη χάζευε και ήταν τόσο ευτυχισμένο. Όπως όμως έπεσε πάνω στις ζωγραφιές της...παρατήρησε κάτι περίεργο...όλα τα σκίτσα της ήταν με αυτό ζωγραφισμένα. Όλες αυτές τις μέρες λοιπόν το κορίτσι ερχόταν για να ζωγραφίσει εμένα; ηταν συγκινημένο...Το κορίτσι αποκρίθηκε: ''ωω..καημένο μου...είχε πολύ αέρα αυτές τις μέρες και δεν άντεξες ε; ..και ποιον θα ζωγραφίζω εγώ τώρα; ...θα σε πάρω σπίτι να σε βοηθήσω...θα βρούμε λίγο φρέσκο νεράκι και θα σε κλαδέψω να ανανεωθείς...'' . Το τριαντάφυλλο ήταν τόσο ευτυχισμένο. Δεν ίσχυε αυτό που είπε η γιαγιά του. Το είχε δει αλλα δεν το είχε πειράξει. Το θαύμαζε απο μακριά και τώρα ήθελε και να το βοηθήσει. Ηταν στη αγκαλιά της. Δεν ήθελε τίποτα άλλο. Μόνο να την κοιτάει. Μόνο αυτή να είναι καλά. Δεν τον ένοιζε για αυτόν. Ας μαραίνονταν ολόκληρος. Αρκει το χάδι της να είχε. Το χάδι απο ένα γαλαζιο τριαντάφυλλο...

          Το κορίτσι προσεχτικά πήρε το τριαντάφυλλο και σηκώθηκε να πάει προς το σπίτι της. Σε λίγη ώρα το τριαντάφυλλο ξεδίψασε και άρχισε να δείχνει πιο όμορφο όταν το περιποιήθηκε η γαλάζια αγάπη του. Όσες μέρες και αν του έμεναν σκεφτόταν οτι θα τις περάσει με την λατρεία του. Το κορίτσι συνέχισε να το ζωγραφίζει κάθε μέρα και με διαφορετικά χρώματα στους καμβάδες της και το φρόντιζε. Το τριαντάφυλλο είχε βρει το πιο σπάνιο και όμορφο τριαντάφυλλο του κόσμου. Και το έβλεπε κάθε μέρα. Αυτό είναι ευτυχία....να βλέπεις το όνειρο σου δίπλα σου...απλά να υπάρχει και απλά να σε κοιτάζει....

 “Of course, an ordinary passerby would think my rose looked just like you. But my rose, all on her own, is more important than all of you together, since she's the one I've watered. Since she's the one I put under glass, since she's the one I sheltered behind the screen. Since she's the one for whom I killed the caterpillars (except the two or three butterflies). Since she's the one I listened to when she complained, or when she boasted, or even sometimes when she said nothing at all. Since she's my rose.”
― Antoine de Saint-Exupéry, The Little Prince