Carpe diem

Καλοκαιρινή ματαιότης γέμισε τον κορμό μου. Φυσάει αεράκι ζεστό .
Κάθομαι στο γραφείο και ακονίζω τα μολύβια για μάχη.
Η ζέστη με χτυπάει γλυκά στη πλάτη. Ισα-ισα για να με ξυπνάει.


Μια σειρά έπαιζε πριν και έβλεπα δικές μου νότες
Μα όλα αυτά δεν με ενδιαφέρουν


'Ενα ερώτημα ήθελα να γράψω - να απαντήσω- να μάθω (;)

Γιατί να νικάει η ματαιότης ; γιατί να τρώει/γεμίζει τα σωθικά μας ;

Ο κόσμος γυρίζει και έχει αλλαγές
<<σταματήστε τη γη να κατέβω>>
η αναπάντεχη- ξαφνική-απότομη
 (βλέπεις και μόνο που διαβάζεις τις λέξεις σου γεννάται μια αναστάτωση )

θέλω να ζήσω ξανά. Εκείνο το δειλινό που δεν πρόλαβα να χορτάσω.
εκείνο το φαγητό που δεν πρόλαβα να απολαύσω.
εκείνο το σύννεφο που δεν κατάφερα να αδράξω.

Ξέρεις σου λένε να συμβιβαστείς με την αλλαγή.
Έχω ακόμα πολλά να δώσω στην ματαιότητα που δεν γεννήθηκε ακόμα.
Στα άνθη της πορτοκαλιάς σε εκείνο το στενό
Στο μπουκαλάκι μπύρας που έτυχε να σπάσω
Στο στενό που έτυχε να περάσω

Με τα ποιήματα αισθανομαι αναπνέω
εισπνέω τον γύρω- τριγύρω κόσμο
εκπνέω το μέσα μου το φλογισμένο

Γραφω γράφω και δεν σταματάω
και κάπου εκεί βλέπω όλα συνεχίζουν
ότι και να γράψεις εσύ
το λουλούδι πάλι θα γεννηθεί
η μέλισσα πάλι να παρηγορηθεί

καλά λενε οι σοφοί carpe diem και λοιπά
χαραγμένο μέχρι στο σώμα τους
αιώνια θύμηση το κάνουν
να τους υπενθυμίζουν
την ματαιότητα του κόσμου

είναι και με την καλή την έννοια τώρα η ματαιότης
σε κάνει να κατανοείς , να θαυμάζεις και να εκτιμάς

όλα εκείνα που σε κάνουν να χαμογελάς
και εκείνα τα χέρια που σε κρατάνε και πετάς
και εκείνα τα μάτια που σε φιλάν γλυκά με το βλέμμα
και εκείνη η μεγάλη αγκαλιά που σου έχει λείψει
και εκείνη η φωνή που θες να δεις απο κοντά
και εκείνα τα περπατήματα δίπλα στο πράσινο και στο γαλάζιο
να φτιάχνετε όνειρα δικά σας .
και όλα εκείνα που σε ένα χαρτί να γράψεις δεν φτάνουν οι σελίδες.

ναι λοιπόν με συναρπάζει η λέξη αυτή .