Χιον(όνειρα)

        Προχωράω στο χιόνι μέσα στο δάσος και βλέπω γύρω μου όλα είναι άσπρα. Σφίγγω το κόκκινο κασκόλ μου με τα χέρια μου και βάζω ξανά τα άτακτα μαλλιά μου που προσπαθούν να ξεφύγουν από το μαύρο μου σκουφάκι. Χιονονιφάδες γύρω πέφτουν και γύρω μια απίστευτη ηρεμία ξεδιπλώνεται στο απαλό χρυσό χρώμα του ουρανού. Η ανάσα μου γίνεται κρύα και τα χείλη μου αισθάνονται την πρωινή δροσιά. Εισπνέω ηρεμία και εκπνέω όλους τους προβληματισμούς και τις σκέψεις που γίνονται ένα με το τοπίο. Γύρω μου τα πάντα είναι ήρεμα και χιονισμένα...τα παιδιά παίζουν με έλκηθρα και μικροί χιονάνθρωποι κάνουν την εμφάνιση τους. Μισοφτιαγμένοι....τα παιδιά δεν τους ολοκλήρωσαν και μοιάζουν με μισά έργα παιδικής αφηρημένης τέχνης. Πόσο όμορφο τοπίο σκέφτομαι αναστενάζοντας. 

        Κάθομαι σε ένα ξύλινο παγκάκι και ψηλά σε ένα χιονισμένο λόφο μετά το δάσος και παρατηρώ το βουνό. Μικρά και μεγάλα δέντρα αγκαλιάζονται και ορκίζονται το ένα στο άλλο αφοσίωση και αγάπη. Η γαλήνη της στιγμής κλείνει τα μάτια μου και με αφήνει να θαυμάζω με τα μάτια κλειστά. Η μόνη αίσθηση που κυριαρχεί είναι η ακοή. Ακούω τα πουλιά να τιτιβίζουν, τα φύλλα που χορεύουν ρυθμικά στο απαλό αεράκι και την ανάσα μου που μπαινοβγαίνει μέσα μου ήρεμα. Ακούω και τον χτύπο της καρδιάς μου να συγχρονίζεται με τον ρυθμό της φύσης γύρω μου.

          Ανοίγω τα μάτια μου ξαφνικά καθώς μια αγκαλιά κουρνιάζει δίπλα μου. Είναι όλα αυτά που ήθελα που έχω και θα θέλω. Τα μάτια κοιτάζονται και μιλάνε σε ατελείωτα δευτερόλεπτα. Τα χέρια παγωμένα δένονται και κλειδώνονται. Οι χιονονιφάδες συνεχίζουν να πέφτουν και βάφουν σαν επιδέξιοι βαφείς τα μαλλιά μας, άσπρα . Η αιωνιότητα της όμορφης στιγμής γίνεται συμβολισμός και βαπτίζεται άσπρο. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά σε μια κουρνιασμένη αγκαλιά. Μιλάμε, γελάμε και κοιταζόμαστε πολύ στα μάτια. Εκεί στο παγκάκι , από μακριά αν μας έβλεπες, δυο κουκκίδες μαύρες θα έβλεπες σαν μία, ενωμένες και στην ψυχή και στο σώμα. Μπερδεμένες με άσπρο κρύο χιόνι.

          Είναι περίεργο που το χιόνι πια δεν με αγγίζει, ο ουρανός αλλάζει χρώματα και η αγκαλιά σου γίνεται όλο και πιο ζεστή. Φοβάμαι σου λέω. Μη φοβάσαι , μου λες και με σφίγγεις πιο πολύ. Είμαι εδώ. Φυσάει. Φυσάει πολύ. Το κόκκινο κασκόλ μου το πήρε ο αέρας...έτρεξα λίγο να το φτάσω και δεν πρόλαβα. Γύρισα στην αγκαλιά σου. Φυσάει πιο πολύ. Κρυώνω και αισθάνομαι ότι ο αέρας με παίρνει μακριά. Φοβάμαι σου λέω και με σφίγγεις ξανά. Ο αέρας παίρνει τα δέντρα και τα χιόνια γίνονται πιο πυκνά. Το παγκάκι μόνο μένει και εμείς με ενα χέρι προσπαθούμε να μείνουμε αγκαλιά. ΣΑΓΑΠΩΩ σου φωνάζω και ακούω να απαντάς είσαι όλα αυτά που ήθελα..που έχω και θα θέλω πάντα.

            Ο αέρας ξεθωριάζει, τα χρώματα χάνονται και ανοίγω τα μάτια μου απότομα. Βρίσκομαι στο δωμάτιο μου και το όνειρο αυτό είχε μόλις τελειώσει. Η καρδιά μου ακόμα χτυπάει δυνατά και προσπαθώ να ηρεμήσω. Το παράθυρο είχε ανοίξει και η κουρτίνα τρεμοπαιζε στο δωμάτιό μου. Κοιτάω έξω και χιονονιφάδες έχουν αρχίσει να πέφτουν μπροστά μου. Πιάνω τη κούπα του καφέ μου, τα τσιγάρα μου, την ζακέτα μου και βάζω ράδιο...συμμαζεύω, διαβάζω μέχρι που ανεβάζω την ένταση του ραδιοφώνου ακούγοντας μια γνώριμη μελωδία....''....είσαι αυτό που ήθελα, που έχω και θα θέλω''....

https://www.youtube.com/watch?v=CAjKZJarlwk