'Οταν μίλησα στον Σκεπτόμενο...

      Διάβασα πρόσφατα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για το άγαλμα του Ογκίστ Ροντέν, που με τόση γλαφυρότητα κατάφερε να φτιάξει ένα ''ανθρώπινο ερωτηματικό'' . Μου προσέγγισε το ενδιαφέρον να γράψω και εγώ την σκέψη μου, ενθυμούμενη την φορά που είδα από κοντά το άγαλμα αυτό που σε αγγίζει με την αιώνια απορία του...

        ...Κάτι σε βασανίζει, κάτι σε κάνει να αναρωτιέσαι, το βλέμμα σου είναι καρφωμένο στο έδαφος και το χέρι σου μοιάζει κολλημένο πάνω σου, όχι δεν είναι η τεχνική του γλύπτη αυτή, είναι το μεγάλο ερωτηματικό που συνδέει το νου με την ψυχή σου. Η τέλεια ακινησία σου είναι δείγμα της κίνησης σου. Είσαι ήρεμος και ακίνητος, κι όμως ο νου σου σαλεύει αναστατωμένος και προσπαθεί να κρεμαστεί από κλωστές που προσπαθείς να ξεμπερδέψεις. Μπορείς να μου μιλήσεις. Πες μου, τι σκέφτεσαι, τι σε προβληματίζει; . Τώρα όμως . Τώρα που δεν μας βλέπει κανείς, μόνο εγώ, εσύ και το ερωτηματικό σου.

       

          Μήπως δεν είναι καν ερωτηματικό; μήπως είναι απελπισία; μήπως κούραση; μήπως έκπληξη; μήπως είσαι μπερδεμένος;. Δεν θα πω τίποτα, το υπόσχομαι!. Μακάρι να σήκωνες το κεφάλι σου, να με κοίταζες με το αιώνιο βλέμμα σου , και να μου αποκάλυπτες το μυστικό σου. Και τότε ίσως έβλεπα και ένα ανακουφισμένο χαμόγελο που θα άλλαζε την αιώνια πορεία σου. Σκέψου ότι θα μπορούσες να δείξεις σε όλους ότι μπορείς, ότι είσαι τόσο δυνατός, ώστε μπορείς να αλλάξεις την ''μοίρα'', το ''ριζικό'', το ''κάρμα'', ή όπως αλλιώς θέλεις να το πεις! μπορείς να τους δείξεις οτι είσαι πιο δυνατός απο αυτό που σε κυριεύει. Ξέρεις...θα μας ήταν πολύ σημαντικό σήμερα, για όλους, καθώς αν δεις τους κουρασμένους δρόμους , τα χλιαρά σπίτια και τις παγωμένες εκφράσεις θα δεις σε πολλά πρόσωπα, σκεπτόμενους , που φοβούνται να σηκώσουν το κεφάλι και να τολμήσουν να ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο για αυτούς. Σε χρειάζονται. Θέλουν να μάθουν. Αν δεν θες , δεν θα το πω , όμως μπορώ να δώσω ελπίδα! να τους πω , ότι ένας σκεπτόμενος σηκώθηκε, περπάτησε, κοίταξε ψηλά τον ουρανό και κατάφερε να χαμογελάσει έστω μια φορά.

        

        Όταν βρέχει ίσως θα νιώθεις ανακούφιση, θα μπορείς να εκφράζεις την σκέψη σου με δάκρυα και κανείς να μην το καταλαβαίνει, σε περνάνε, σε κοιτάνε, σε βγάζουν φωτογραφίες και κανείς δεν πρόσεξε ποτέ ότι ίσως οι σταγόνες της βροχής πάνω σου ίσως μπερδεύονται με αλμυρά δάκρυα που φεύγουν από μέσα σου κουβαλώντας και μια ιστορία. Ήρθα και όταν έβρεχε, τα ρώτησα κι αυτά , κι όμως κι αυτά σιωπηλά δεν ήθελαν να σε προδώσουν.

       Η πλάτη σου φαίνεται σαν να κουβαλάει τόσα αόρατα φορτία, που εγώ δεν μπορώ να δω. Αυτός όμως που τα ξέρει, σε βοήθησε να είσαι καθιστός, δεν είσαι όρθιος κουβαλώντας όλο το βάρος, σε σκέφθηκε, σε νοιάστηκε , σε συμπόνεσε, κάνοντας και τα βάρη της ψυχής σου να κρατιούνται από το χέρι που κρατάει το πιγούνι σου στοργικά και απαλά.

       

       Πολλές ιστορίες πλεγμένες με δικές μου εμπειρίες προσπαθώ να βάλω στην θέση της σκέψης σου. Μήπως μπορέσω να καταλάβω και σε βοηθήσω. Μάταια όμως, θέλεις να έχεις μια αιωνιότητα δική σου. Κανείς να μην καταφέρει να περάσει την απόρθητη θύρα της παγωμένης έκφρασης σου.

Δεν πειράζει. Καταλαβαίνω. Εγώ θα έρχομαι όμως, όποτε μπορώ και στον ήλιο και στην βροχή...και όταν δω τα δάκρυα στη βροχή που θα ναι απλά σταγόνες θα ξέρω ότι όταν όλοι φεύγουνε από γύρω σου, και είσαι μόνος σου περιπλανιέσαι ανάλαφρος και ελπιδοφόρος κοιτώντας τα χρώματα του νυσταγμένου ήλιου , σκεπτόμενος αυτήν την φορά όρθιος...ποτέ ξανά καθιστός!... με ένα φλύαρο βλέμμα που σαγινεύει, αντικαθιστώντας το σφραγισμένο χαμόγελο σου...