Το κόκκινο κουβάρι που λέγεται καρδιά

  

   Να μην με ένοιαζε η καταιγίδα. Να χόρευα στα σύννεφα, να έστιβα όλα τα δάκρυα από τα σύννεφα και να τα κανα όνειρα. Να μουν σε μια θάλασσα , να δανειζόμουν λίγο το γαλάζιο να χρωμάτιζα την λογική μου. Να έκλεβε το ατίθασο κύμα κάθε άχρωμη κλωστή ρεαλισμού από μέσα μου. Να έμενε μόνο το κόκκινο κουβάρι.  

Το κόκκινο κουβάρι που λέγεται καρδιά. Μπλεγμένο και τόσο ζωηρό είναι πιο αληθινό από τον κόσμο τον απλό και τις ιστορίες της λογικής. Πλεγμένο εκεί είναι το μέγιστο συναίσθημα του κόσμου. Η διαμαντένια κλωστή εκείνη που έχει τυλίξει το κόκκινο κουβάρι λέγεται αγάπη. Το κουβάρι περιέχει όνειρα, σκέψεις, αόρατες φωτογραφίες και ένα συναίσθημα που σε εμπνέει να βλέπεις φως στο σκοτάδι, ελπίδα στο χάος, χαρά στη λύπη και ευτυχία σε ένα βλέμμα, σε ένα χαμόγελο, σε μια αγκαλιά.

   Να έφτιαχνα ένα φόρεμα από το την ζεστή άμμο της ακρογιαλιάς πλεγμένο με μικρά χρωματιστά βότσαλα από τον βυθό σου . Κάθε βότσαλο και ένα όνειρο που κάποιος ευχήθηκε όταν το πέταξε στην αγκαλιά σου θάλασσα μου.

   Να έτρεχα στην άμμο με ένα μαντήλι κεντημένο από το χνούδι του αφρού σου θάλασσα μου. Να έτρεχα και να μην με νοιάζει που ο κόσμος είναι λίγο πιο άδικος απ ότι πρέπει και λίγο πιο δύσκολος απ ότι αντέχει το λυγισμένο φτερό του πουλιού που προσπαθεί να πετάξει.

   Να έχτιζα ένα σπίτι στην άμμο και να φύλαγα εκεί κάθε όνειρο που θέλει το κύμα να μου πάρει μακριά. Να ζωγράφιζα στην άμμο με κοχύλια τα γέλια , τις όμορφες στιγμές μου να κρατηθούν γερά στην άμμο που βουλιάζει.

   Να άκουγα το σφύριγμα του κοχυλιού και να μάθαινα τα μυστικά της ομορφιάς σου θάλασσα μου. Να του λεγα τα μυστικά μου  και το σφύριγμα να το έβρισκε μετα ο ναυαγός του ονείρου μου.

   Να με έπαιρνε αγκαλιά και να με νανούριζε γλυκά πάνω σε ενα μαλακό κύμα σου θαλασσα μου. Και όταν ξυπνήσω να μην ειναι όνειρο.

    Να μην είναι όνειρο θάλασσα μου...