Ένα ψάθινο καλάθι

 Εκεί που περπατούσα σε ενα δρόμο με πολλούς πάγκους τυλιγμένους με μόχθους,

όπως πολλοί..κοιτούσα γύρω μου και έψαχνα υλιστικές ευτυχίες πλασμένες με δήθεν ανάγκες

τσάντες, ρούχα, κοσμήματα, και καλά τρόποι να χαρείς

ο κόσμος πολύς, τρέχει, αγοράζει, γελάει, μιλάει, εξυπηρετεί 

βλέποντας τα πάντα χωρίς όμως να κοιτάζει

και δεν κοιτάς..μέχρι να νιώσεις ένα σφίξιμο στην καρδιά χωμένο βαθιά

ανάμεσα στις εκατό ίδιες φιγούρες

μια μάνα με ρούχα παλιά και χιλιομπαλωμένα

με μαλλιά ανακατεμένα και μάτια ζορισμένα 

ενα μισοσπασμένο καροτσάκι κρατούσε ένα μικρό όμορφο διαμάντι

ενα ξανθό κοριτσάκι σκονισμένο χωρίς παπούτσια και χέρια παγωμένα

χαμογελούσε μέσα στην θλίψη, μέσα στην κρίση, μέσα στην άνιση δίκη

γεμάτο φορτωμένο το καρότσι με ψάθινα καλάθια που πουλούσε

καλάθια που παλιά ίσως ήταν πλασμένα με ένα όνειρο ζεστό και όμορφο

που κρύωσε και δυσκόλεψε με αγκάθια

η καρδιά μου δάκρυσε και πήρα ένα καλάθι 

το κοριτσάκι χαμογέλασε και τα ματάκια του άστραψαν γλυκά

ένα καλάθι όνειρα, ένα καλάθι αγάπη, ενα καλάθι βοήθειας

η μάνα έφυγε και το κοριτσάκι με χαιρέτησε

 

έφυγα και πήρα αυτό που χρειαζόμουν

άδειασε το καλάθι με δήθεν ανάγκες και θυμήθηκε να δει άλλα καλάθια

πιο σημαντικά πιο όμορφα πιο γλυκά

ένα καλάθι αγάπης και ανθρωπιάς

να δεις ένα σκονισμένο διαμαντάκι να χαμογελά έστω για λίγο 

 ευχαριστώ για το καλάθι σήμερα

 «Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά»
Νίκος Καζαντζάκης