( Μια Ιστορία απο το βιβλίο: Ιστορίες να Σκεφτείς - ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ )
{ ΠΡΙΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΒΑΛΤΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ: https://www.youtube.com/watch?v=EtQnpq8y7cw }
ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΕΡΩΤΑ
Βαδίζω τον δρόμο μου. Το δρόμο μου, που έχει μια μόνο λωρίδα κυκλοφορίας: τη δική μου.
Στα αριστερά μου, ενας αιώνιος τοίχος χωρίζει το δρόμο μου απο τον δρόμο κάποιου που βαδίζει δίπλα μου, απο την άλλη πλευρά του τοίχου. Που και που σε αυτόν, βρίσκω μια τρύπα, μια σχισμή και κοιτάω απέναντι.
Μια μέρα, καθώς περπατώ, μου φαίνεται οτι βλέπω στην άλλη πλευρά μια μορφή που κινείται στο δικό μου ρυθμό, προς την ίδια κατεύθυνση. Κοιτάζω αυτην την μορφή: είναι μια γυναίκα. Είναι όμορφη.
Με βλέπει και αυτη. Με κοιτάζει.
Την ξανακοιτάζω
Της χαμογελώ...Μου χαμογελά.
Παίρνει πάλι να βαδίζει τον δρόμο της, κι εγώ επιταχύνω το βήμα μου γιατί ανυπομονώ για την επόμενη ευκαιρια να την ξανασυναντήσω.
Στο επόμενο παράθυρο κοντοστέκομαι μισό λεπτό. Οταν εκείνη φθάνει, κοιταζόμαστε μέσα απο το άνοιγμα.
Της δείχνω με νοήματα πόσο πολύ μου αρέσει.
Μου απαντά με νοήματα. Δεν ξέρω αν σημαίνουν ότι και τα δικά μου, αλλα διαισθάνομαι οτι καταλαβαίνει τι θέλω να της πώ.
Νιώθω οτι θα μπορούσα να σταθώ αρκετή ώρα να την κοιτάζω και να την αφήνω να με κοιτάζει, αλλα ξέρω πως ο δρόμος μου συνεχίζεται...
Λέω στον ευατό μου ότι ίσως, παρακάτω, να υπάρχει μια πόρτα. Και ίσως να μπορώ να την διαβώ για να συναντηθώ μαζί της.
Τίποτα δεν δίνει περισσότερη σιγουριά απο την επιθυμία, κι έτσι επιταχύνω για να βρώ την πόρτα που φαντάζομαι.
Αρχίζω να τρέχω με την ματιά μου καρφωμένη στον τοίχο.
Λίγο πιο κάτω, η πόρτα εμφανίζεται.
Είναι εκέι, στην άλλη πλευρά, η πολυπόθητη πια και αγαπημένη μου σύντροφος.Περιμένοντας..Περιμένοντας με.
Κάνω μια χειρονομία. Αυτή μου επιστρέφει ενα φιλί στον αέρα.
Μου κάνει νόημα σαν να με καλεί. Μου αρκεί. Επιταχύνω προς την πόρτα για να βρεθώ μαζί της στη δική της πλευρά του τοίχου.
Η πόρτα είναι πολύ στενή. Περνάω ένα χέρι, περνάω έναν ώμο, λίγο το στομάχι, στρίβω λιγάκι το σώμα μου, σχεδόν καταφέρνω να περάσω το κεφάλι μου...Αλλα το δεξί μου αφτί παραμένει σφηνωμένο.
Σπρώχνω.
Δεν υπάρχει τρόπος. Δεν περνάει.
Και δεν μπορώ να βοηθήσω με το χέρι μου, γιατι δεν περνάει ούτε δαχτυλάκι εκει μέσα.
Δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να περάσω μαζί με με το αφτί μου, κι έτσι παίρνω μια απόφαση...(γιατί η αγαπημένη μου είναι εκεί. Με περιμένει. Η γυναίκα που πάντα ονειρευόμουν με καλεί. )
Βγάζω ένα σουγιά απο την τσέπη μου και με μια γρήγορη κίνηση βρίσκω το κουράγιο να κόψω το αφτί μου για να περάσω απο την πόρτα.
Και το καταφέρνω: το κεφάλι μου περνάει.
Αλλα, μετά το κεφάλι μου, βλέπω οτι ο ώμος μου μένει παγιδευμένος.
Και δεν με νοιάζει τίποτα. Οπότε...
Κάνω πίσω, και χωρίς να σκεφτώ τις συνέπειες παίρνω φόρα και ορμώ να περάσω την πόρτα .
Απο το χτύπημα ο ώμος μου βγαίνει και κρέμεται.
Είμαι σχεδόν στην άλλη πλευρά.
Μόλις είμαι έτοιμος να ολοκληρώσω το πέρασμα μου απο τη σχισμή, συνειδητοποιώ οτι το δεξί μου πόδι έχει μείνει κολλημένο στην άλλη πλευρά.
Όσο και να προσπαθώ, δεν καταφέρνω , δεν καταφέρνω να περάσω.
Δεν υπάρχει τρόπος. Η πόρτα είναι υπερβολικά στενή για να περάσει ολόκληρο το σώμα μου.
υπερβολικά στενή: δεν χωρούν και τα δυό μου πόδια.
Δεν διστάζω. Είμαι πια σχεδόν δίπλα στην αγαπημένη μου.
Δεν μπορώ να κάνω πίσω...Έτσι, αρπάζω τον μπαλτά και σφίγγοντας τα δόντια δίνω ένα χτύπημα και κόβω και το πόδι.
Ματωμένος, κουτσός, στηριγμένος στον μπαλτά και με ένα χέρι εξαρθωμένο, με ένα αφτί λιγότερο, συναντιέμαι με την αγαπημένη μου.
<< Να' μαι . Επιτέλους, πέρασα. Με κοίταξες, σε κοίταξα, σε ερωτεύτηκα. Πλήρωσα όλα τα τιμήματα για σένα. Όλα επιτρέπονται στον έρωτα και στον πόλεμο. Δεν έχουν σημασία οι θυσίες. Άξιζε τον κόπο, αν έγιναν για να συναντηθώ μαζί σου, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε μαζί....Μαζι, για πάντα...>>
Αυτή, με κοιτάζει και της ξεφεύγει ένας μορφασμός.
<< Έτσι, όχι...Έτσι, δεν θέλω...Εμένα μου άρεσες όταν ήσουν ολόκληρος. >>
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου